19 listopada br. zastępca burmistrza Sylwia Brzezicka-Tesarczyk oraz kierownik USC Katarzyna Emrich, odwiedziły w  DPS „Złota Jesień” w Raciborzu panią Agnieszkę Potykę z okazji Jubileuszu 100 urodzin.

Z okazji urodzin życzymy Pani Agnieszce wszelkiej życiowej pomyślności, niech każda chwila będzie dla Pani źródłem szczęścia i niech upływa w spokoju i zdrowiu.

 

„Bohaterką i Solenizantką dzisiejszego dnia jest Pani Agnieszka Potyka.

W naszym domu od prawie 10 lat.

To już 5 stulatka od 25 lat jak zdarza mi się prowadzić, w podobnych okolicznościach, poszukiwania odpowiedzi na pytanie ,,jaka jest recepta na długowieczność?”.

Jedna z Pań stulatek odpowiedziała, że ,, piłam, paliłam i długo dożyłam”. Inna twierdziła, że ,, Na wiek i uroda, zawsze dobra zimna woda i …Nivea „.

Z rozmowy z Panią Anieszką te wskazówki na długi wiek i względną sprawność nie miały wpływu.

Tu receptą okazała się, wielokrotnie podkreślana we wspomnieniach z życia naszej solenizantki,

,,ZGODA, WIARA I NADZIEJA”.

Zapytałam wprost czy może podać sprawdzony przepis na długowieczność?

I wysłuchałam z wielką przyjemnością wielu pięknych wspomnień z bardzo trudnego życia naszej bohaterki.

Paradoksalnie Pani Agnieszka nigdy nie użyła zwrotu ,,trudne życie”.

Jej wspomnienia nacechowane były zawsze pogodą ducha, spokojną zgodą na życiowe perturbacje,

a było ich niemało, i co najważniejsze, to zawsze dominowała wiara w siłę i moc rodziny.

W swoim życiu doświadczyła wojennych trosk, strachu o najbliższych, wywózki na roboty do Dniepropietrowska, strasznej drogi powrotu do domu w Budziskach. Droga wiodła przez Kijów, Przemyśl, Warszawę, Gdańsk, Katowice, Nędzę, aż trafiła pod swój dach.

A najstraszniejsze dla niej było, nie trasa do domu i przymusowe roboty , tylko ,,czy ojciec przeżył i będzie na nią czekał z matką”. Marzenie się spełniło.

Potem piękny czas poznania męża, albo raczej

dopełnienie okresu narzeczeństwa przez zawarcie małżeństwa z Erichem Potyką i urodzenie ukochanego synka Antoniego.

Krótkie wspólne chwile szczęścia, wspomina najczulej z całego życiorysu.

Małżeństwo od 1949 do nagłej śmierci męża w 1957r. A potem już tylko samotne życie, ale wypełnione całkowitym oddaniem się wychowaniu syna, wspólnemu życiu w domu rodzinnym z matką, ojcem i babcią. Praca w Rafamecie aż do emerytury. I radosne chwile wspólnie spędzane z rodziną syna w Polsce i w Niemczech. We wspomnieniach nigdy nie zapomina podkreślać ilu dobrych ludzi spotkała na swej drodze.

Miło wspomina przyjaciółki z lat szkolnych, a historia o 3 Agnes rozweseliła ją na samą myśl o latach jak była nastolatką i lubiła wesołe zabawy. Może rodzina skojarzy, kto to Agnes Absalon, Agnes od białego konia, i Agnes Jackowa?

Bardzo była wdzięczna dobrym ludziom w chwili , kiedy została wdową, a zwierzchnicy męża -który był szanowanym pracownikiem Rafametu- zaproponowali jej ciepłą i dobrą pracę, jak to sama określiła…,, pod dachem”, bo wiedziała, że od tego czasu musi już dać sobie radę samodzielnie.

Wiek odziedziczyła po matce, która dożyła 97 lat. Ukochany ojciec żył ponad 80, a syn dzięki Bogu dalej dobrze żyje w Niemczech i dziś może w nowoczesny sposób przez laptopa, uczestniczyć z nami i ze swoją MATKĄ w tej pięknej uroczystości.

Sama Pani Agnieszka do dziś jest ciepłą i serdeczną osobą. Ma wyjątkową zdolność godzenia się z przeznaczeniem i pozytynego czytania sytuacji życiowych. Dzieli się tą serdecznością ze współmieszkańcami podtrzymując sąsiadów na duchu.”

 

DZIĘKUJEMY PANI AGNIESZKO, ŻE JEST PANI Z NAMI I ŻYCZYMY PANI I SOBIE

OBY TRWAŁO TO JAK NAJDŁUŻEJ.

 

 

Opracowała na podstawie wspomnień solenizantki

Kierownik zespołu opiekuńczego i terapii zajęciowej

Hanna Łaciok

 {gallery}2021/agnieszka_potyka{/gallery}

 

Zdjęcia: DPS „Złota Jesień”